تا پیش از لاست هیچوقت یک tv series آمریکایی ندیده بودم، و اگر از friends بگذریم، حتی چیزی هم در موردشان نشنیده بودم. در دوره‌ی اینترنت‌گردی‌های بعد از لاست، متوجه دو نکته شدم، یکی این‌که سیستم پخش سریال‌های آمریکایی، به‌جز آن‌ها که short series نام دارند، مانند لاست به این شکل است که هر سال یک فصل پخش می‌شود و بعد پخش سریال متوقف و ساخت فصل بعد شروع می‌شود، و فصل جدید در سال بعد پخش می‌شود. نکته‌ی بعدی که درموردش نمی‌دانستم این بود که در آمریکا سریال‌های تلویزیونی به اندازه‌ی فیلم‌ها و حتی شاید بیشتر از آن‌ها مهم هستند و برایشان هزینه می‌شود و جوایز مهم مربوط به خودشان را دارند، و خلاصه این‌که مفهوم سریال تلویزیونی با چیز مبتذلی که ما در ذهن داریم در آن‌جا به‌کلی متفاوت است. این گشت‌وگذار یک نتیجه‌ی عالی دیگر هم داشت، و آن پیدا‌کردن مجازی مخاطبان حرفه‌ای و پروپاقرص سریال‌های آمریکایی در ایران بود، موجوداتی که نمونه‌های غیرمجازی‌شان را تا آن موقع در زندگیم ندیده بودم. از این راه بود که با کلی از سریال‌های مطرح قدیمی و روز آمریکا آشنا شدم و شروع کردم به تهیه و تماشایشان. گذران وقت با تماشای سریال‌هایی که بی‌اغراق لااقل از ۸۰ درصد فیلم‌های آمریکایی به‌وضوح بهتر و جذاب‌ترند تجربه‌ی بسیار لذت‌بخشی بود. desperate housewives و friends و 24 هرکدام در ژانر خودشان یک سورپرایز کوچک بودند. سورپرایز دیگری هم درکار بود، یک سریال انیمیشن به نام south park.
south park غافلگیرکننده است، و شاید راحت نشود توضیح داد که چرا. ساخت آن بسیار ساده است، در تناقض کامل با انیمیشن‌های پیشرفته‌ی امروزی. همچنین خط داستانی‌اش، که داستان‌هایی مربوط به زندگی ۴ بچه‌ی ۸ ساله در شهری کوهستانی و دورافتاده به‌نام south park است. شاید اولین غافلگیری این باشد که مخاطب بالقوه‌ی south park کودکان و نوجوانان نیستند، و با جستجوی بیشتر می‌شود فهمید که در کشورهای مختلف محدودیت سنی از +15 تا +18 سال برای تماشای آن اعمال می‌شود. برای دو سازنده‌ی نابغه‌ی south park، تری پارکر و مت استون، تقریبن هیچ خط قرمزی وجود ندارد. south park از همان دقایق اول به وضوح این موضوع را اعلام و ادامه‌دادن یا ندادن این سیستم را به شما واگذار می‌کند. خط قرمز نداشتن، فقط شامل کلمات رکیک یا تصاویر ممنوعه نیست، تقریبن هیچ امر مقدسی نیست که در south park به خاک و خون کشیده نشود. پاکی و معصومیت کودکان، نهاد مقدس خانواده، مدرسه، معلم، مذهب به هر معنایی که در نظر بگیرید، حقوق بشر، فمینیسم، محیط زیست، و هر چیز دیگری که ممکن است جزو مقدسات فرد یا افرادی باشد. سن کم و لابد عقل ناقص قهرمانان داستان، و عجیب و غریب بودن شهرشان و مردمانش، بهانه‌ی خوبی شده برای فرار از مسؤولیت بعدی و نقد بی‌رحمانه‌ی هر چیزی که به‌نظرشان احمقانه، خنده‌دار، یا حتی صرفن قابل مسخره‌کردن می‌آید. south park به بی‌مسؤولیتی زمان کودکی می‌بردمان، به زمانی‌که بی ترس و ملاحظه و محافظه‌کاری، هر چیزی را که به ذهنمان می‌رسید می‌گفتیم و هر سؤالی که می‌خواستیم می‌پرسیدیم و در یک کلام، هر غلطی که دلمان می‌خواست می‌کردیم.
شخصیت‌پردازی south park بی‌نظیر است. یعنی این‌طوری در نظر بگیرید که تک‌تک بچه‌های مدرسه‌ی ابتدایی، معلم‌هایشان، مدیرشان، مشاورشان، مامان و باباهایشان، خواهر و برادرشان، حیوان خانگی‌شان، پلیس شهر، شهردار، مسیح‌، آشپز مدرسه، و حتی افرادی که یک بار بیشتر نمی‌بینیم‌شان، خیلی تمیز و دقیق تعریف و صاحب شناسنامه می‌شوند. south park ناکجاآبادی و بی‌هویت نیست، زمان و مکان دقیق دارد، جامعه‌ی آمریکایی و مسائل روز آن را در اپیزودهای بیست‌دقیقه‌ای‌اش به تصویر می‌کشد، و درون‌مایه‌اش علی‌رغم ظاهر ولنگار و آنارشیستی، شدیدن متعهد و انسانی‌ست.
از این به بعد، هم برای اینکه «از لاست نوشتن» تکراری و خسته‌کننده نشود و هم برای قابلیت‌های بسیار زیادی که south park برای به‌یاد‌آوردن و نوشتن و خندیدن و لذت‌بردن دارد، در بعضی از شماره‌های پرونده از south park می‌نویسم. اسم ستون همان previously on lost می‌ماند ولی، که هم بشود از لاست باز هم در آن نوشت و هم یادمان بماند که لاست تا همیشه چیز دیگری‌ست.

---

نظرات (۱۱)